Μετά από επτά χρόνια, όχι απλά συνεχιζόμενης, αλλά επιδεινούμενης, κρίσης - μιας κατάστασης που προτιμάμε να χαρακτηρίζουμε ως ύφεση, προσπαθώντας να απαλύνουμε την αίσθηση που προκαλεί η λέξη - μιας επταετίας όπου βασιλεύει η ατολμία και η αναποτελεσματικότητα, η επιχειρηματικότητα μαστίζεται από μειωμένη κατανάλωση, αλλεπάλληλες φοροκαταιγίδες και κυρίως από πλήρη αστάθεια και αβεβαιότητα.

Η Τρόικα (ή αλλιώς Οι Θεσμοί), σε πλήρη εναρμόνιση με την Ελληνική Κυβέρνηση, το 2015 έθεσαν σε εφαρμογή ένα ανελέητο σχέδιο, αν όχι με στόχο, σίγουρα με αποτέλεσμα την εξαθλίωση των ανίσχυρων κοινωνικών ομάδων, την πλήρη απαξίωση της μεσαίας τάξης και τον εξαναγκασμό είτε σε μετανάστευση, είτε σε πτώχευση των όσων εναπομεινάντων ισχυρών επιχειρηματικών μονάδων.

Σαφέστατα δεν κλείνουμε τα μάτια μας στις απαράδεκτες, καταστροφικές και ταυτόχρονα γελοίες παθογένειες του «συστήματος», από τα υπέρογκα δάνεια και τις ανεξόφλητες υποχρεώσεις προς το Δημόσιο των «δήθεν» μεγαλοσχημόνων, τις μίζες και τη ρουσφετολογία των γνωστών πολιτικών φυσιογνωμιών μέχρι τις πλασματικές και πολλαπλές συντάξεις, όπως και την πλήρη φυσική απουσία πλήθος διορισμένων (βολεμένων) παιδιών του «συστήματος», μέσω μισθοδοσίας ή μπλοκακίου… Η λίστα, δυστυχώς, όχι μόνο είναι ατελείωτη, αλλά και ποτέ δε σταματά, αφού το κάθε κυβερνητικό σχήμα, λιγότερο ή περισσότερο, εκούσια ή ακούσια, συνεχίζει να τροφοδοτεί την ίδια αρρωστημένη δυναμική.

Τα δεινά της κρίσης, τα άδεια ταμεία των τραπεζών και των ασφαλιστικών ταμείων, τις επαύλεις και την χλιδή των vip πολιτικών και επιχειρηματιών πληρώνει ο κάθε απλός Έλληνας, με την δυναμική της ιδιωτικής οικονομίας να εξακολουθεί να υφίσταται, εν μέσω οικονομικού ολοκαυτώματος, ως επί τω πλείστον ασθμαίνουσα, με ισχυρές περικοπές και λιγοστές αναπτυξιακές κινήσεις.

Αν κάποιος παράγει σε αυτή την χώρα, σίγουρα δεν είναι ο δημόσιος τομέας. Περιορισμένη βιομηχανική και αυξητική τουριστική παραγωγή, ισχυρή ναυτιλία, εμπορικές και τεχνολογικές δραστηριότητες, μεταφορές κ.ο.κ. ανήκουν στον ιδιωτικό τομέα, που συνεχίζει να κάνει αυτό που ξέρει, να δημιουργεί προστιθέμενη αξία και να πουλά, δημιουργώντας (ή πλέον διατηρώντας) θέσεις εργασίας και εμφανίζοντας κέρδη, τα οποία όμως πρέπει να φορολογηθούν ανελέητα για να διατηρήσουν το «σύστημα».

Από τη μια το κέρδος φέρνει ανάπτυξη, επενδύσεις, νέες θέσεις εργασίας, περισσότερο κέρδος, μεγαλύτερη ανάπτυξη.

Από την άλλη το κέρδος διώκεται, θεωρείται μίασμα και αμάρτημα, με μια περίεργη πρακτική: ισοπέδωση όλων των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων με αξίωμα ότι όλοι φοροδιαφεύγουν ανεξέλεγκτα και ότι είναι εχθροί της χώρας και όχι μέλη της, ασχέτως αν τελικά ο ιδιωτικός τομέας αποτελεί τη μοναδική, μάλλον, ραχοκοκαλιά της οικονομίας μας. Αύξηση φορολογικών συντελεστών, αύξηση ασφαλιστικών εισφορών, 100% προκαταβολή φόρου, τέλος επιτηδεύματος, περιορισμοί στη κίνηση κεφαλαίων, μηδενική πρόσβαση σε δανεισμό, αδρανείς επιδοτήσεις κ.ο.κ. Το απόλυτο πλαίσιο απο-επενδύσεων.

Παρ’ όλα αυτά κάποιοι συνεχίζουν να αρέσκονται στο ότι η κρίση δημιουργεί ευκαιρίες και μας παραπέμπουν σε ασιατικά ιδεογράμματα…