Διαβάζοντας κανείς το άρθρο του καθηγητή Ν. Φίλιππα, με αντικείμενο την έρευνα του ΟΟΣΑ για τον «οικονομικό» αναλφαβητισμό και τα αποτελέσματά του στην Ελλάδα, ξαφνιάζεται όταν βλέπει ότι μόλις το 58% των πολιτών μπορούσε να υπολογίσει τον απλό τόκο των αποταμιεύσεών του, ενώ μόλις το 42% μπορούσε να καταλάβει το όφελος του ανατοκισμού.
Όσοι ξαφνιάστηκαν απ’ αυτό, σίγουρα θα έμειναν εμβρόντητοι από την πρόσφατη εκπομπή τηλεοπτικού σταθμού, στην διάρκεια της οποίας ρωτήθηκαν on camera δεκάδες Αθηναίοι, πόσα εκατομμύρια έχει ένα δισεκατομμύριο και πόσα δισεκατομμύρια έχει ένα τρισεκατομμύριο. Διότι πολλοί δήλωσαν άγνοια, ενώ κάποιοι άλλοι έδωσαν εξόφθαλμα λανθασμένες απαντήσεις, όπως ότι ένα δισεκατομμύριο είναι δύο εκατομμύρια ή 100, ή 200 και ότι ένα τρισεκατομμύριο ισούται με 3, με 300 ή και με 999 δισεκατομμύρια.
Βασίλης Βασιλείου
ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ-ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ
V+R Coaches & Mentors
Κατόπιν τούτου, αφενός διερωτάται κανείς τι μαθαίνουν οι μαθητές στο σχολείο, αφετέρου κατανοεί γιατί υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι ο Σώρρας και ο κάθε Σώρρας μπορεί να έχει περιουσία εκατοντάδων εκατομμυρίων ή και μερικών δισεκατομμυρίων με τα οποία μπορεί να σώσει την Ελλάδα. Φεύγοντας από την ανάλαφρη πλευρά της υπόθεσης δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την πραγματικότητα. Για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού οι «αριθμοί» δεν λένε και πολλά πράγματα, ενώ τα περισσότερα από τα περίπλοκα γεγονότα της καθημερινής επικαιρότητας υπερβαίνουν την κριτική του ικανότητα. Ασφαλώς πρόκειται πρωτίστως για θέμα παιδείας που στην Ελλάδα πάσχει βαριά. Πάνω σε αυτό θα μπορούσε κανείς να συζητά επί χρόνια.
Οι επιπτώσεις όμως της πραγματικότητας αφορούν όχι μόνο το μέλλον αλλά και το παρόν. Είναι πολύ σημαντικές σε επίπεδο πολιτικής, αφού όσα συμβαίνουν και αφορούν στην οικονομία, στις τεχνολογικές εξελίξεις, στην υγεία και σε άλλους τομείς γίνονται όλο και πιο περίπλοκα. Όσο δε, τα θέματα γίνονται πιο περίπλοκα , τόσο μεγαλύτερη απήχηση έχουν στον κόσμο, οι απλουστευτικές και οι «μαγικές» λύσεις. Έτσι όλο και πιο εύκολα γίνεται η παραπλάνηση του Έλληνα, που όντας καχύποπτος και «συνωμοσιολόγος» από μικρός, ψάχνει να βρει πάντα μία διαφορετική εκδοχή της πραγματικότητας, ιδίως αν αυτή η εκδοχή είναι ψυχολογικά ευχάριστη. Υπό κάποια έννοια σημαντικό ρόλο θα μπορούσαν να έχουν τόσο οι πολιτικοί ,όσο και οι δημοσιογράφοι , προκειμένου να ενημερώσουν την κοινή γνώμη. Στην πραγματικότητα όμως η αμάθεια και ακόμη χειρότερα η ημιμάθεια, κυριαρχούν και στους δύο αυτούς χώρους. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι περισσότεροι άνθρωποι οι οποίοι ελάχιστα γνωρίζουν για το θέμα στο οποίο αναφέρονται, μιλούν ή γράφουν, παρουσιάζοντας υπεραπλουστευμένες και ελλειπτικές όψεις τις πραγματικότητας, είτε αγνοώντας, είτε ποντάροντας στην «άγνοια» του κοινού. Η δύναμη της εικόνας, της εντύπωσης και της φωνής, έχει υποκαταστήσει την πραγματική γνώση, τον διάλογο με επιχειρήματα, ενισχύοντας τον «αχταρμά» που έχει δημιουργηθεί στην Ελλάδα σήμερα.
Τρεις λαλούν και... δισ. χορεύουν είμαστε.
Δυστυχώς!!