Αυτό που αρνείται τώρα ο Σόιμπλε ως λύση για την Ελλάδα, έγινε για την χώρα του και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα. Το χρέος της Γερμανίας μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο κουρεύτηκε δραστικά, με διαγραφή τεράστιου ποσού και το υπόλοιπο ρυθμίστηκε να πληρωθεί με ...εξαγωγές γερμανικών προϊόντων. Έτσι η Γερμανική οικονομία, αφ’ενός απαλλάχθηκε από τα τεράστια βάρη του χρέους της, αφ’ετέρου μπόρεσε να παράγει, να εξάγει και να κερδίσει αγορές. Αυτή ήταν η αρχή και η βάση του «Γερμανικού οικονομικού θαύματος».
Βασίλης Βασιλείου, V+R MENTORS
Ήταν το 1953 όταν με τη «Συμφωνία του Λονδίνου» διαγράφηκαν τα χρέη της Γερμανίας. Αυτό επηρέασε τις δημόσιες δαπάνες ενώ βελτιώθηκε και η πιστοληπτική αξιοπιστία της χώρας. Έτσι ήταν σε θέση να λαμβάνει νέα δάνεια και μάλιστα με πολύ χαμηλότερα επιτόκια.
Πως όμως συντελέστηκε αυτό το «θαύμα»;
Η ανησυχία των δυτικών χωρών (ΗΠΑ-ΑΓΓΛΙΑ-ΓΑΛΛΙΑ) για την αυξανόμενη ισχυροποίηση της τότε Σοβιετικής Ένωσης εντεινόταν όλο και περισσότερο, καθώς έβλεπαν χώρες της Ανατολικής Ευρώπης να προσδένονται στο Σοβιετικό άρμα, η μία μετά την άλλη. Έτσι άρχισαν να βλέπουν την επανα-ισχυροποίηση της Γερμανίας ως όπλο, στην περίπτωση που ο Στάλιν αποφάσιζε να εξαπλωθεί δυτικότερα. Αρχικά προσδιόρισαν το χρέος της Γερμανίας στο ποσό των 39 δις μάρκων περίπου. Το ποσό ήταν τεράστιο και συνεπώς έπρεπε να διευθετηθεί. Έτσι λοιπόν 20 χώρες-μαζί και η Ελλάδα-ρύθμισαν τα εξωτερικά χρέη της Γερμανίας. Οι πιο σημαντικοί όροι της συμφωνίας συνοπτικά είχαν ως εξής:
α) Τα χρέη θα αποπληρώνονταν σε σκληρό νόμισμα ή μάρκο. Η επιλογή του νομίσματος θα γινόταν από τον οφειλέτη. Έτσι έχοντας την δυνατότητα, η Γερμανική Κεντρική Τράπεζα να εκτυπώσει φρέσκο χρήμα, αποπλήρωσε το χρέος της σε μάρκα.
β) Οι πιστώτριες χώρες μείωσαν τις εξαγωγές τους προς τη Γερμανία ,ενισχύοντας ταυτόχρονα τις Γερμανικές βιομηχανίες ώστε να παράγουν τα αντίστοιχα προϊόντα. Με αυτό τον τρόπο την βοήθησαν να μετατρέψει το εμπορικό της ισοζύγιο από αρνητικό σε θετικό.
γ) Ως άμεσο επακόλουθο ήταν η δυνατότητα που της έδωσαν να παράγει προϊόντα όχι μόνο για τις εγχώριες ανάγκες της αλλά και για να εξαγάγει. Παραχώρησαν δηλαδή ένα κομμάτι από την δική τους διεθνή πίτα.
δ) Επιπλέον δεσμεύτηκαν ότι δεν θα είναι ιδιαίτερα αυστηροί με την συνέπεια των Γερμανών στις πληρωμές τους. Με τους όρους της συμφωνίας κατ’ουσίαν δέχονταν ότι ο οφειλέτης θα μπορεί να πληρώνει όποτε διευκολύνεται και αν τον βολεύει, αφού για την αποπληρωμή λαμβάνονταν υπ’όψην η μελλοντική παραγωγική της ικανότητα, η αύξηση των εξαγωγών της και η ύπαρξη πλεονάσματος από τις εξαγωγές(και όχι από την υπερφορολόγηση)
ε) Τα επιτόκια δανεισμού ρυθμίζονταν σε επίπεδα από 0% μέχρι 5,5%
στ) Σε περίπτωση διαφορών με τους πιστωτές, τα αρμόδια δικαστήρια για την επίλυση των διαφορών, ήταν τα Γερμανικά δικαστήρια.
Η βασική αρχή ήταν πως η Γερμανία υποχρεωνόταν να αποπληρώσει το χρέος που απέμενε ματά την διαγραφή, διατηρώντας ένα επίπεδο ανάπτυξης που θα την καθιστούσε ικανή να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της και παράλληλα να βελτιώνει το βιοτικό επίπεδο του λαού της. Θα επέστρεφε στην φερεγγυότητα χωρίς ο δρόμος αυτός να περνά μέσα από την φτωχοποίηση του λαού της.
Υπάρχει άραγε έστω και κατ’ελάχιστο ,κάποια ομοιότητα με τους όρους επαναδανεισμού της χώρας μας σήμερα;Υπάρχει;